محمدسلیم عباسی
محمدسلیم عباسی در یادداشت پیش رو به تحلیل میزگرد فرهنگی “مسعود پزشکیان” کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری و حواشی آن پرداخته و می نویسد:عصبیت از کف جامعه به لایه‌های بالایی آن سرایت کرده است و اگر برای مرزبندی سیاسی، شکاف طبقاتی و تبعیض ایدئولوژیک موجود به عنوان علائم ظاهری بیماری سیاسی کشور چاره اندیشی سیاسی از جنس انتخاباتی دمکراتیک نشود، فردا دیر است.
اگر سرتیتر حوادث رسانه‌های مجازی و حقیقی کشور را در این چند ساله حتی بصورت موردی مطالعه کرده باشید با موارد بسیار رقت انگیزی از ارتکاب قتل، جرح و ضرب و شتم افراد روبرو خواهید شد که غالبا بر سر هیچ است و با نگارنده هم عقیده خواهید بود که با نمود اندکی گذشت و بردباری از طرفین، بسیاری از این قضیه‌ها به جاهای باریک ختم نمی‌شدند.
قتل در ترافیک، قمه کشی در بیمارستان، آدم کشی بر سر جای پارک، ضرب و جرح تا سرحد مرگ بخاطر بوق زدن، ۲۳ قتل ناموسی توسط پدر، برادر، شوهر، نامزد و خواستگار فقط در دو ماهه اول سال ۱۴۰۳ ، آمار وحشتناک ۲۵۰ هزار نزاع خیابانی منجر به جرح و قتل در سال ۱۴۰۲ و کلکسیونی متنوع از خشونت‌های با فرجام زندان، قصاص، پرداخت دیه و سایر جزاهای تعیین شده در قانون و صد البته انبوهی از خشونت‌های خانگی تنها و تنها یک لایه از واقعیت ماجرای خشونت در جامعه ماست که نشان می‌دهد عصبی شدن افراد جامعه در چند دهه اخیر بصورت تساعدی در حال افزایش است و بصورت خلاصه‌تر ما با یک جامعه کاملا عصبی روبرو هستیم.
دیروز و درخلال برنامه میزگرد فرهنگی “مسعود پزشکیان” کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری که با همراهی محمد فاضلی جامعه شناس و پژوهشگر به عنوان مشاور این کاندیدا از شبکه دو سیما پخش می‌شد شاهد عصبانی شدن فاضلی، قهر و ترک برنامه و در نهایت کوبیدن میکروفن صدا و سیما روی میز برنامه بودیم که به نظر نگارنده در کنار اینکه نوعی خاص از خشونت توسط فردی در بالاترین سطح علمی و البته با مدرک بالای دانشگاهی جامعه شناسی بود حاوی پیام بسیار مهمی برای دستگاه حاکم بود.
عصبیت از کف جامعه به لایه‌های بالایی آن سرایت کرده است و اگر برای مرزبندی سیاسی، شکاف طبقاتی و تبعیض ایدئولوژیک موجود به عنوان علائم ظاهری بیماری سیاسی کشور چاره اندیشی سیاسی از جنس انتخاباتی دمکراتیک نشود، فردا دیر است.
هانا آرانت خشونت و سیاست را دو امر متقابل می‌داند و عقیده دارد هرجا که خشونت اوج بگیرد سیاست به قهقرا خواهد رفت و آنجا که سیاست فعال بشود، خشونت نیز مهار خواهد شد.
بدون تردید امروزه پرهیز از خشونت و مبارزه با این آسیب اجتماعی یا احساس تکلیف اخلاقی نسبت به آن در گرو جدی گرفتن توسعه سیاسی است و البته بر مبنای همین استدلال نیز می‌توان خشونت‌ورزی را روی دیگر سیاست گریزی دانست.
ختم کلام؛ با وجود عنایت ویژه قدرت در راس نسبت به بعضی از کاندیداها و حمایت آشکار کارشناسان و مجریان صدا و سیما و نابرابری در تائید صلاحیت کاندیداها و پیش بینی کاندیداهای پوششی برای یک جناح باز هم این انتخابات می تواند یکی از آخرین فرصت‌های طلایی حاکمیت برای شتاب بخشی به توسعه سیاسی کشور و به تبع آن بازگشت قطار کشور به ریل پیشرفت باشد. جامعه به اصلاحات جدی اقتصادی و ترمیم بی‌اعتمادی عمومی نیاز دارد که همین انتخابات در صورتی که بدون شائبه و سالم برگزار گردد، شرط لازم و کافی آن است.
